|
Heerlijk, de zomervakantietijd! Vooruitkijken en verheugen op samen leuke dingen doen, en voor ons een weekje vakantie op een Hollandse camping. Niet iedere dag al om kwart over 6 opstaan, omdat mijn kind al zo belachelijk vroeg in de schoolbus moet zitten. Langzaam opstaan met een paar bakjes koffie, Maar....ook een lastige tijd om mijn werk in te plannen. Mijn man is zonder enige twijfel hoofd kostwinner in huis, dus mijn schema wordt om hem heen gepland. Waar normaal Nova twee dagen in de week 'Langtagschule' had en ik dus doordeweeks twee dagen de studio in kon, kon ik dat in de coronatijd al niet meer, maar nu is er niet eens een ochtend waarop ik kindvrij ben. Dat is toch wel de keerzijde van deze mooie vakantiemedaille. De luxe om nu nee te zeggen tegen klanten heb ik absoluut niet, want net als bij veel anderen heeft Covid19 er wel ingehakt op zakelijk gebied. Daar kwam nog bij, dat ik helemaal geen steun ontving, omdat ik bij de 'grensondernemers' hoorde, die konden fluiten naar enige steun. Dus, doorwerken. Uiteraard vind ik het onwijs fijn ook om weer te shooten, maar ik ontkom er niet aan, mijn kind op sommige shoots mee te moeten nemen. En jongens, wat is er met ons weer aan de hand? Omdat ik momenteel heel veel buitenshoots doe, is het ook niet zo handig dat de weergoden er een potje van maken. De weerberichten zijn niet alleen weinig veelbelovend, maar wisselen ook iedere keer maar weer van gedachten. Plannen is daardoor lastiger en ik ontkom er dan ook niet aan een beetje te schuiven met de shootdagen, om te voorkomen dat mijn gezinnen in de spoelende regen staan. Buitenshoots doen is iets waar ik heel erg van geniet, maar wat wel wat planning van me vergt. Dus afgelopen week was ik al op pad in de buurt van Nieuwe Pekela, om een leuke shootplek te zoeken, en gister was omgeving Odoorn aan de beurt. Voor een buitenshoot heb je niet alleen redelijk weer nodig, maar ook een mooie, inspirerende plek. Alleen een kortgemaaid veldje voldoet niet. Sterker nog, ik haat kortgemaaide veldjes met heel mijn wezen. Ik kijk rond naar onverzorgde stukjes, hoog gras, bloemen en smalle bospaadjes. En omdat we nou eenmaal leven in een 'georganiseerde, geplande wereld', is dat altijd even zoeken. Ook niet onbelangrijk is de richting van de zon, want met je gezicht pal in de zon kijken, geeft zo'n onknap gezicht en je bent verzekerd van spleetjes als ogen. Maar, na een middagje met een kaart en een stift onderweg ben ik geslaagd in de zoektocht en probeer nu met man en macht de weinige zonnige dagen te kunnen volplannen. De afgelopen week stond voor mij ook in het teken van veranderingen. Al 11 jaar lang werk ik met een Imac, maar die wilde eigenlijk al wat langer met pensioen. Dus, na 11 jaar trouwe dienst, krijgt zij eindelijk haar welverdiende rust en wordt vervangen door een groter, en sterker, en vooral jonger broertje. Niet nieuw, want, nou ja, een Imac van de nieuwe soort kosten bijna letterlijk een arm en een been.  Gelukkig vond ik een andere fotofanaat die over ging stappen op een PC en die met veel verdriet zijn vertrouwde Mac aan mij over kon dragen. Mijn been kon ik behouden bij de aanschaf van deze, gelukkig.
Met een nieuwe Mac kan ik er niet meer onderuit dat ik ook met het nieuwe Photoshop aan het werk ga, en daar ben ik momenteel mee aan de worstel. Je zou denken, wat is nou zo moeilijk daaraan? Geloof me maar, die programma's zijn constant in beweging, en ik ben al 41. Veranderingen zijn vaak lastig te leren. Dus voor nu zit ik als een beginner aan een programma, te turen en handelingen ongedaan te maken, om maar weer opnieuw te beginnen. Het is alsof ik opnieuw moet leren fietsen. Mensen staan er vaak niet echt bij stil, dat een fotograaf niet alleen onderweg is met zijn of haar camera. Het is zoveel meer dan alleen drukken op een knopje. Het is zorgvuldig plannen. Of dat nou in de studio is, waar ik mijn 'look' uitdenk, de outfits bedenk, de poses vantevoren inplan...of buiten, waarbij ik op pad ga om te scouten voor locaties, en let op de stand van de zon. Het weerbericht in de gaten hou, de nieuwste software gebruik en werk met een goede camera en een computer die dat ook allemaal aankan. Het is een prachtig beroep, wat ik met veel liefde en toewijding doe. Nu maar weer achter mijn nieuwe 'partner in crime' om me door de nieuwste versie van Photoshop heen te worstelen hahaha! Fijne dag allemaal! Groetjes, Anouk
0 Reacties
 Vandaag was ik tussen oude foto's aan het kijken. Op mijn vele externe opslagschijven en in het 'echt'. Ik kwam dit pareltje tegen van mijn moeder en ikzelf. Tijdens het zeevissen. Ondanks dat mijn vader vroeger ook fotograaf was, net als ik nu, heb ik niet bijster veel foto's van mezelf met mijn moeder. Ja, vakantiekiekjes en momentopname's. Foto's waar ik heel erg dankbaar voor ben en die ik uiteraard koester. Wat ik echter heel erg jammer vind, is dat ik niet echt een mooi portret heb van mijn moeder en ik. Wat had ik het prachtig gevonden om samen met haar ons mooi te hebben laten opmaken, onze outfits samen te kiezen..Misschien wel in mooie jurken, op chique helemaal zwart. Mooie zwart wit opname's samen. Wij, op ons mooist. Foto's waarop ik de overeenkomsten goed had kunnen zien tussen ons. Want ik weet dat ik veel op mijn moeder lijk. Iedereen zegt het, en ik lijk ook steeds meer op haar. Wat had ik het mooi gevonden om bij ons beide de rimpeltjes te tellen. Bij haar wellicht wat meer, bij mij toch ook al flink wat. In mijn gedachten heeft mijn moeder kort zilverwit haar, en haar blauwe ogen stralen. Als ze naar me kijkt op onze portretten, als we naar elkaar kijken. Mijn moeder werd maar 54. Ik heb nooit de kans gehad om mooie portretten samen met haar te maken. Of wellicht ze zelf voor ons te maken, met afstandsbediening. Samen, vastgelegd voor altijd. Om te laten zien aan mijn kind, aan mijn kleinkinderen.... Deze portretten lijken vaak 'onnodig'. Er zijn zoveel excuses om te kunnen bedenken om het NIET te doen; Je wilt liever eerst die 8 kilo minder op de weegschaal, je hebt geen jurk of goede outfit. Je kunt net zo goed met je iPhone een paar selfies maken met je mam. Je koopt liever dat nieuwe leren paar laarzen van Sasha.... Maar, ik weet uit eigen ervaring hoe je kunt verlangen naar iets, wat je niet meer kunt. De leren laarzen, dat hippe horloge...daar raak je op uitgekeken. Maar dat portret van jou en je moeder..dat blijft altijd mooi. Dat zul je altijd blijven koesteren, zoals ik dit zeeviskiekje koester. Laat foto's maken van jou en je moeder. Laat die belangrijke foto's van je pasgeboren kind maken. Laat familieportretten maken. Laat foto's maken van jou en je kinderen, je kinderen met opa en oma. van jouw man met je pasgeboren baby. Het LIJKT onbelangrijk, maar dat is het niet. Laat mij deze belangrijke momenten vastleggen voor jullie.     Vandaag is het alweer 8 jaar geleden dat ik moeder werd van mijn dochter Nova. 8 jaren waarin mijn kind mij iedere dag een beetje meer moeder maakte en me iedere dag deed verbazen over hoeveel liefde je kunt voelen voor een ander mens. Liefde, die ik diep in mijn ziel voel. Die me nog steeds tot tranen kan roeren, als ik alleen al naar haar kijk als ze slaapt. Als ik haar lange donkere wimpers bijna kan tellen en haar altijd drukke hoofdje in complete rust is. Liefde die ik voel, als mijn dochter een grappig dansje doet, of als ze me een dikke knuffel geeft...als ik haar handje in de mijne voel glijden. Ik geniet er maar met volle teugen van, want voor je het weet is dat handjes vasthouden voorbij en wil ze misschien niet meer 'een nachtje bij mama in bed'. Nu al gaat de slaapkamerdeur potdicht als er vriendinnetjes komen spelen, want met mama willen ze niks te maken hebben. Het hoort erbij en ik moet er wel om lachen. Maar het herinnert me er ook aan HOE snel alles gaat. Het lijkt soms wel gister dat we je in de maxi cosi mee terug naar huis namen uit het ziekenhuis. Een maxi cosi die we niet wisten vast te zetten in de autostoel, want stom genoeg hadden we niet eerst braaf geoefend voordat je kwam. Je was piepklein en dat was allemaal best spannend. De eerste paar weken dat je in ons leven was, liep alles niet zo soepeltjes..de borstvoeding ging voor geen meter, en je huilde constant..van honger bleek later. Ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik moest gaan bij voeden en later nog een keer toen ik borstvoeding helemaal moest opgeven. Ik had dat zo graag langer voor je kunnen doen, maar helaas ging het gewoon niet. In de eerste paar jaren sliep je niet. Ja, je zult vast wel eens een oogje dicht gedaan hebben hoor, maar dat was dan als ik even niet keek want je leek 24 uur per dag wakker. Je deed al als baby geen middagdutje. Andere baby's deden er twee, soms drie en leken helemaal nooit wakker te zijn. Maar niet jij. Nova was wakker. Tot een jaar of vier sliep je minder uren dan mama en dat brak me wel behoorlijk op. Wanhopig werd ik ervan. Ik had daar 'zelf voor gekozen' hoorde je dan, en dat raakte me zo diep. Ik was veel alleen met jou omdat je papa overver werkte. Soms wel 10 weken achter elkaar en dan deed ik alles alleen. Ik heb er mee geworsteld. Gelukkig is dat nu anders en is je papa gewoon iedere dag thuis. Nu lijkt het allemaal een negatief soepje van woorden, maar tussen dat gebrek aan slaap en de zorgen over niet een goede moeder te zijn, genoot ik heel veel van jou. En je groeide. Je sprak al zoveel toen je nog maar een jaar was! Hele gesprekken kwamen er al gauw...een kleine kletsmajoor was je en ben je nu nog steeds. De uren slaap namen toe, en mijn migraine aanvallen af, en ik genoot steeds meer. Om jou te zien ontwikkelen, om je karakter te zien vormen, dat vond ik het allermooist! Een beetje van papa, een beetje van mama...maar vooral heel veel Nova! Nu ben je al 8 jaar geworden...en ga je langzaam richting je tienerjaren. Je slaapt in het weekend wel eens een beetje uit. Je hebt vriendinnetjes, hobby's..Langzaam begin je zelf te beslissen wat je aan wilt doen. Heel soms mag mama nog wel eens een foto van jouw maken. Dat is een rode draad door jouw 8 jaren. Zonder jou was ik nooit fotograaf geworden, zonder twijfel! En je bent en blijft altijd mijn Muze. Nova, ik hou van je! Ik ik ben donders trots op jou!  Al een hele tijd heb ik deze optie om een blog te schrijven op mijn pagina. Maar net als vroeger met mijn dagboek, bleef het tot nu toe bij plannen om te schrijven, en niet echt doen. Waar schrijf je over in een blog? En misschien nog wel belangrijker; waar gaat je eerste blog over?
|
RSS-feed