 Vandaag was ik tussen oude foto's aan het kijken. Op mijn vele externe opslagschijven en in het 'echt'. Ik kwam dit pareltje tegen van mijn moeder en ikzelf. Tijdens het zeevissen. Ondanks dat mijn vader vroeger ook fotograaf was, net als ik nu, heb ik niet bijster veel foto's van mezelf met mijn moeder. Ja, vakantiekiekjes en momentopname's. Foto's waar ik heel erg dankbaar voor ben en die ik uiteraard koester. Wat ik echter heel erg jammer vind, is dat ik niet echt een mooi portret heb van mijn moeder en ik. Wat had ik het prachtig gevonden om samen met haar ons mooi te hebben laten opmaken, onze outfits samen te kiezen..Misschien wel in mooie jurken, op chique helemaal zwart. Mooie zwart wit opname's samen. Wij, op ons mooist. Foto's waarop ik de overeenkomsten goed had kunnen zien tussen ons. Want ik weet dat ik veel op mijn moeder lijk. Iedereen zegt het, en ik lijk ook steeds meer op haar. Wat had ik het mooi gevonden om bij ons beide de rimpeltjes te tellen. Bij haar wellicht wat meer, bij mij toch ook al flink wat. In mijn gedachten heeft mijn moeder kort zilverwit haar, en haar blauwe ogen stralen. Als ze naar me kijkt op onze portretten, als we naar elkaar kijken. Mijn moeder werd maar 54. Ik heb nooit de kans gehad om mooie portretten samen met haar te maken. Of wellicht ze zelf voor ons te maken, met afstandsbediening. Samen, vastgelegd voor altijd. Om te laten zien aan mijn kind, aan mijn kleinkinderen.... Deze portretten lijken vaak 'onnodig'. Er zijn zoveel excuses om te kunnen bedenken om het NIET te doen; Je wilt liever eerst die 8 kilo minder op de weegschaal, je hebt geen jurk of goede outfit. Je kunt net zo goed met je iPhone een paar selfies maken met je mam. Je koopt liever dat nieuwe leren paar laarzen van Sasha.... Maar, ik weet uit eigen ervaring hoe je kunt verlangen naar iets, wat je niet meer kunt. De leren laarzen, dat hippe horloge...daar raak je op uitgekeken. Maar dat portret van jou en je moeder..dat blijft altijd mooi. Dat zul je altijd blijven koesteren, zoals ik dit zeeviskiekje koester. Laat foto's maken van jou en je moeder. Laat die belangrijke foto's van je pasgeboren kind maken. Laat familieportretten maken. Laat foto's maken van jou en je kinderen, je kinderen met opa en oma. van jouw man met je pasgeboren baby. Het LIJKT onbelangrijk, maar dat is het niet. Laat mij deze belangrijke momenten vastleggen voor jullie.   
1 Reactie
 Vandaag is het alweer 8 jaar geleden dat ik moeder werd van mijn dochter Nova. 8 jaren waarin mijn kind mij iedere dag een beetje meer moeder maakte en me iedere dag deed verbazen over hoeveel liefde je kunt voelen voor een ander mens. Liefde, die ik diep in mijn ziel voel. Die me nog steeds tot tranen kan roeren, als ik alleen al naar haar kijk als ze slaapt. Als ik haar lange donkere wimpers bijna kan tellen en haar altijd drukke hoofdje in complete rust is. Liefde die ik voel, als mijn dochter een grappig dansje doet, of als ze me een dikke knuffel geeft...als ik haar handje in de mijne voel glijden. Ik geniet er maar met volle teugen van, want voor je het weet is dat handjes vasthouden voorbij en wil ze misschien niet meer 'een nachtje bij mama in bed'. Nu al gaat de slaapkamerdeur potdicht als er vriendinnetjes komen spelen, want met mama willen ze niks te maken hebben. Het hoort erbij en ik moet er wel om lachen. Maar het herinnert me er ook aan HOE snel alles gaat. Het lijkt soms wel gister dat we je in de maxi cosi mee terug naar huis namen uit het ziekenhuis. Een maxi cosi die we niet wisten vast te zetten in de autostoel, want stom genoeg hadden we niet eerst braaf geoefend voordat je kwam. Je was piepklein en dat was allemaal best spannend. De eerste paar weken dat je in ons leven was, liep alles niet zo soepeltjes..de borstvoeding ging voor geen meter, en je huilde constant..van honger bleek later. Ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik moest gaan bij voeden en later nog een keer toen ik borstvoeding helemaal moest opgeven. Ik had dat zo graag langer voor je kunnen doen, maar helaas ging het gewoon niet. In de eerste paar jaren sliep je niet. Ja, je zult vast wel eens een oogje dicht gedaan hebben hoor, maar dat was dan als ik even niet keek want je leek 24 uur per dag wakker. Je deed al als baby geen middagdutje. Andere baby's deden er twee, soms drie en leken helemaal nooit wakker te zijn. Maar niet jij. Nova was wakker. Tot een jaar of vier sliep je minder uren dan mama en dat brak me wel behoorlijk op. Wanhopig werd ik ervan. Ik had daar 'zelf voor gekozen' hoorde je dan, en dat raakte me zo diep. Ik was veel alleen met jou omdat je papa overver werkte. Soms wel 10 weken achter elkaar en dan deed ik alles alleen. Ik heb er mee geworsteld. Gelukkig is dat nu anders en is je papa gewoon iedere dag thuis. Nu lijkt het allemaal een negatief soepje van woorden, maar tussen dat gebrek aan slaap en de zorgen over niet een goede moeder te zijn, genoot ik heel veel van jou. En je groeide. Je sprak al zoveel toen je nog maar een jaar was! Hele gesprekken kwamen er al gauw...een kleine kletsmajoor was je en ben je nu nog steeds. De uren slaap namen toe, en mijn migraine aanvallen af, en ik genoot steeds meer. Om jou te zien ontwikkelen, om je karakter te zien vormen, dat vond ik het allermooist! Een beetje van papa, een beetje van mama...maar vooral heel veel Nova! Nu ben je al 8 jaar geworden...en ga je langzaam richting je tienerjaren. Je slaapt in het weekend wel eens een beetje uit. Je hebt vriendinnetjes, hobby's..Langzaam begin je zelf te beslissen wat je aan wilt doen. Heel soms mag mama nog wel eens een foto van jouw maken. Dat is een rode draad door jouw 8 jaren. Zonder jou was ik nooit fotograaf geworden, zonder twijfel! En je bent en blijft altijd mijn Muze. Nova, ik hou van je! Ik ik ben donders trots op jou!  Al een hele tijd heb ik deze optie om een blog te schrijven op mijn pagina. Maar net als vroeger met mijn dagboek, bleef het tot nu toe bij plannen om te schrijven, en niet echt doen. Waar schrijf je over in een blog? En misschien nog wel belangrijker; waar gaat je eerste blog over?
|
RSS-feed